Βραχύχρονα, μακρόχρονα, οδοντικά, χειλικά, υγρά...και πάει λέγοντας. Οι "δυσκολίες"στην εκμάθηση της αρχαίας ελληνικής γλώσσας(όσο θα μπορούσε κανείς, να χαρακτηρίσει τη διαδικασία διδασκαλίας στο σχολείο , ως εκμάθηση) ξεκινάνε σιγά σιγά για τους μαθητές της Α' Γυμνασίου.
Τα ψαράκια του Γυμνασίου έρχονται για πρώτη φορά σε οπτική επαφή με περισπωμένες, οξείες, βαρείες, δοτικές. Προσπαθούν λοιπόν σιγά σιγά να κατανοήσουν το ποιες συλλαβές είναι μακρόχρονες, ποιες βραχύχρονες, τι σημαίνει δίχρονο και ούτω καθ'εξής. Αλήθεια, πέρα από την παπαγαλία του τύπου "τρεις κατηγορίες φωνηέντων...ναι...είναι βραχέα, μακρά και δίχρονα..βραχέα είναι τα ο,ε...τέλεια, θα το θυμάμαι από τα συνθήματα του γηπέδου...και μετά...ποια μας έμειναν..ναι...,η,ω...σωστά..", αναρωτήθηκαν πολλοί γιατί άραγε να χώρισαν τις συλλαβές σε βραχύχρονες και μακρόχρονες?? Και, γιατί να χρειάζεται να ξέρουμε τον χρόνο της φωνής?Η απάντηση είναι...ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΒΑΛΑΝ ΤΗΝ ΜΟΥΣΙΚΗ ΣΤΟ ΛΟΓΟ ΤΟΥΣ.
Ακριβώς...η μουσική, που ,όπως πίστευαν οι αρχαίοι Έλληνες, γαληνεύει την ψυχή, έπαιζε σημαντικότατο ρόλο στη ζωή των ανθρώπων. Για το λόγο αυτό, πήραν το μουντό και συλλαβικό αλφάβητο των Φοινίκων, το προσάρμοσαν σε νέα δεδομένα και έτσι το μετέτρεψαν στο ελληνικό μουσικό αλφάβητο.
Το όμικρον λοιπόν[ο] ήταν ένα [ο] βραχύ, του οποίου η διάρκεια ήταν μικρότερη από εκείνη του [ω]. Το έψιλον [ε] επίσης ήταν ένας βραχύς σύντομος φθόγγος [ε], σε αντίθεση με το ήτα[η], που προφερόταν ως ένα μακρό, δηλαδή παρατεταμένο [ε].
Η αντίθεση μεταξύ βραχέων και μακρών φθόγγων, που καθόριζε το ρυθμό των λέξεων και το μέτρο στη στιχουργική έπαψε να υφίσταται κατά την αλεξανδρινή περίοδο και όλα τα φωνήεντα έγιναν σταδιακά ισόχρονα, όπως είναι στα νέα ελληνικά. Εν ολίγοις, χάθηκε η προσωδία...
Τα ψαράκια του Γυμνασίου έρχονται για πρώτη φορά σε οπτική επαφή με περισπωμένες, οξείες, βαρείες, δοτικές. Προσπαθούν λοιπόν σιγά σιγά να κατανοήσουν το ποιες συλλαβές είναι μακρόχρονες, ποιες βραχύχρονες, τι σημαίνει δίχρονο και ούτω καθ'εξής. Αλήθεια, πέρα από την παπαγαλία του τύπου "τρεις κατηγορίες φωνηέντων...ναι...είναι βραχέα, μακρά και δίχρονα..βραχέα είναι τα ο,ε...τέλεια, θα το θυμάμαι από τα συνθήματα του γηπέδου...και μετά...ποια μας έμειναν..ναι...,η,ω...σωστά..", αναρωτήθηκαν πολλοί γιατί άραγε να χώρισαν τις συλλαβές σε βραχύχρονες και μακρόχρονες?? Και, γιατί να χρειάζεται να ξέρουμε τον χρόνο της φωνής?Η απάντηση είναι...ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΒΑΛΑΝ ΤΗΝ ΜΟΥΣΙΚΗ ΣΤΟ ΛΟΓΟ ΤΟΥΣ.
Ακριβώς...η μουσική, που ,όπως πίστευαν οι αρχαίοι Έλληνες, γαληνεύει την ψυχή, έπαιζε σημαντικότατο ρόλο στη ζωή των ανθρώπων. Για το λόγο αυτό, πήραν το μουντό και συλλαβικό αλφάβητο των Φοινίκων, το προσάρμοσαν σε νέα δεδομένα και έτσι το μετέτρεψαν στο ελληνικό μουσικό αλφάβητο.
Το όμικρον λοιπόν[ο] ήταν ένα [ο] βραχύ, του οποίου η διάρκεια ήταν μικρότερη από εκείνη του [ω]. Το έψιλον [ε] επίσης ήταν ένας βραχύς σύντομος φθόγγος [ε], σε αντίθεση με το ήτα[η], που προφερόταν ως ένα μακρό, δηλαδή παρατεταμένο [ε].
Η αντίθεση μεταξύ βραχέων και μακρών φθόγγων, που καθόριζε το ρυθμό των λέξεων και το μέτρο στη στιχουργική έπαψε να υφίσταται κατά την αλεξανδρινή περίοδο και όλα τα φωνήεντα έγιναν σταδιακά ισόχρονα, όπως είναι στα νέα ελληνικά. Εν ολίγοις, χάθηκε η προσωδία...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου